BARCELONNETTE IS ZO RUSTIG DAT HET MAAR EéN STOPLICHT NODIG HEEFT MAAR SLAPERIG IS HET DORPJE IN DE ALPES DE-HAUTE-PROVENCE.

ZEKER NIET DANKZIJ MEXICAANSE WINKELS, RESTAURANTS EN FEESTEN OVER EEN EXOTISCH STUKJE ZUID-FRANKRIJK

In restaurant Adelira eten we enchilada’s en tortilla’s. Uit de boxen schallen marachis, Mexicaanse levensliederen. We lopen langs een Mexicaans cultureel centrum met een indrukwekkend aanbod van activiteiten en ons hotel staat vol met houten meubels,

Beelden en schalen uit Mexico.

Twee en half uur rijden vanuit Nice en je komt in een
Dit Mexicaanse accent is het gevolg van de ondernemingsdrift andere wereld, op 1132 meter hoogte. Geen teenslip-van drie broers uit de negentiende eeuw. Ze woonden in het naburige dorp Jausicrs en maakten in de zomer lakens van wol die ze in de winter verkochten in de vallei. Op zoek naar nieuwe markten emigreerden zc in 1821 naar Mexico. Het land was net onafhankelijk van Spanje geworden en de deur stond open voor nieuwe ondernemers. En zo kwam het dat de eerste stoffenpers hier, maar bergschoenen, geen toeterende auto’s maar koeienbellen. De frisse lucht is een verademing na de bijna tropische zomerzon.

Barcelonnette is het belangrijkste dorp van het dal van de Ubaye in het nationale park Mercantour.

Er wonen maar 3500 mensen. Ook in de rest van de vallei is het stil, je heb winkel in Mexico-Stad in handen was van Fransen uit een klein bergdorp. Na vijftien jaar kwamen de broers met zoveel geld terug, dat de halve vallei leeg stroomde om hun voorbeeld te volgen. Vier op de vijf mannen uit het dorp vertrokken en in 1880 waren er meer dan honderd Franse textielwinkels in Mexico De immigranten kregen veel aanzien, want ze leidden beursgenoteerde bedrijven. In totaal verlieten zo n achtduizend mensen hun geboortestreek, de laatste rond 1950. Als gevolg van de crisis in de jaren twintig en de concurrentie van goedkopere stoffen uit de Verenigde Staten stopte de migratie. De meerderheid van de Barcelomettes bleet in MexICo. Slechts vier procent van hen een grotere kans een gems tegen te komen dan een mens. Je komt er vanuit Nice het snelst over de Route de la Bonette, de hoogste doorgaande autoweg van Europa. De uitzichten op 2802 meter hoogte zijn zo mooi dat we na elke bocht willen stoppen. Met elke kilometer lijkt het een beetje koeler te worden. Ondanks de spectaculaire uitzichten komen we nauwelijks toeristen tegen. Die gaan waarschijnlijk de andere kant op naar de lagere Provence, waar de wegen gemakkelijker te berijden zijn en het landschap toegankelijker, want lieflijker, is. Boven op de top schieten de marmotten langs de weg hun holletjes in. Zigzaggend afdalend zien we Barcelonnette liggen, een dorp dat zo anders is dan andere dorpen in de buurt. “Italië is dertig kilometer verderop, maar niemand spreekt Italiaans, wel Spaans,” vertelt de verwierf een fortuin en kon terugkeren naar de vallei.

Nouveaux riches

Terug in Frankrijk bouwden ze villa’s met gekke torentjes die uit de toon vielen tussen de chalets en bescheiden dorpshuizen.
In de vijftig achter gebleven villa’s zijn voornamelijk vakantiehuizen van Mexicaanse Fransen. In een van hen woont honorair consul Jean Chabre. Hij ontvangt ons na de lunch op de veranda met een flink glas tequila om in de stemming te komen.

Hij vertelt dat de villa’s Mexicaans worden genoemd, maar dat eigenlijk niet zijn. “Ze zijn gebouwd in de stijl van de landhuizen van de Franse bourgeoisie. Ze werden steeds excentrieker en kregen kasteel-achtige Vormen, omdat de mensen hun rijkdom wilden laten zien, zoals de nouveaux riches van nu. De mensen die terugkwamen uit Mexico gingen alleen met elkaar om en negeerden hun achtergebleven dorpsgenoten.
Ze gingen ineens witte kleren dragen om te laten zien dat zij niet meer hoefden te werken. Ze waren niet erg populair en dat is de reden dat er lange tijd geen belangstelling voor de Mexicaanse geschiedenis was in de vallei, zelfs tot het einde van de jaren tachtig.” Chabre wil dat verleden juist cultiveren. “Die geschiedenis vormt zo’n groot deel van onze identiteit en we mogen er trots op zijn. Het waren onze  dorpsgenoten die het Coronabier naar Amerika exporteerden en de eerste
elektriciteitscentrale in Mexico openden. Dat is toch bijzonder?” Een deel van het succes van zijn dorpsgenoten is volgens hem te danken aan de opvallend goede school die Barcelonnette destijds had. “De kinderen in de rest van de streek konden ‘s winters vanwege de sneeuw niet naar school. In Barcelonnette was er elke dag school: op het plein of bij de schapen in de stal. Het gevolg was dat onze dorpelingen beter opgeleid en ambitieuzer waren dan de rest van de streek.”
Chabres grootmoeder vertrok in 1871 met haar vijf broers naar Mexico. Normaal gesproken gingen er geen vrouwen mee, maar iemand moest het huishouden doen. Zijn familie opende een succesvol warenhuis in Mexico-Stad, maar kwam toch terug naar de Franse bergen. Chabre, tevens oud notaris en voormalig burgemeester van Barcelonnette, gaat één keer per week naar zijn kantoor in Villa Anita om de post te bekijken.
Hij krijgt veel verzoeken van mensen die nieuwsgierig zijn naar hun wortels. Ze zoeken de boerderij van hun voorouders, vinden alleen een muur en vragen hem om details. Ook als ze hun paspoort kwijt zijn, kunnen Mexicanen aan de Côte d’Azur bij hen terecht.

Geen bling-bling

Chabre stuurt ons door naar collega-valleikenner Pierre Martin Charpenel. Charpenel is ingenieur, makelaar en hobbyhistoricus, maakt alpenlikeur en is vooral een fanatieke promotor van lesprit montagne. Hij vertelt dat het weinig had gescheeld of de winkels in Barcelonnette hadden kroketten verkocht n plaats van taco’s.
De bewoners van de naburige vallei, rond het dorp Fours-Saint Laurent, vertrokken vanaf het einde van de achttiende eeuw namelijk voor colportage (huis aan-huisverkoop). Eén handelaar belandde bij toeval in Vlaanderen en Nederland, en anderen volgden hem, te voet of op een ezel. Ze deden er een maand over om Nederland te bereiken. Eerst verkochten ze wollen kleren, maar vanaf het begin van de negentiende eeuw werden deze te grof bevonden en gingen ze wol en zijde uit Lyon doorverkopen. Maar de Mexicaanse handel bleek lucratiever en daarom veranderen de valleibewoners van koers en trokken ze de oceaan over.
Charpenel is geboren in het lager gelegen Manosque, maar bejubelt het bergleven en de Provencaux des Alpes: “Hier kennen we geen bling-bling. Van oudsher zijn bergbewoners gewend om hard te werken. Van kou, sneeuw en leven in afzondering krijg je flinke en eerlijke mensen, omdat ze overal meer moeite voor moeten doen. Het saamhorigheidsgevoel is hier sterk omdat ze al generaties lang op dezelfde grond wonen. Aan de Côte d’Azur, zo dichtbij, is dit gevoel verloren gegaan door het toerisme en al die mensen met verschillende achtergronden.”

Boeken en geiten

Tijdens een wandeling in de buurt van Barcelonnette komen we zo’n flinke bergbewoonster tegen. Christiane Peytral heeft vijftig geiten en maakt kaas en een specialiteit met jeneverbessen die ze twee keer per week op de markt verkoopt. Achttien jaar geleden verhuisde ze naar het gehucht waar ze nog altijd woont. Het bestaat uit twaalf huizen en een verlaten school, en ligt aan een smalle weg die in de winter nauwelijks begaanbaar is. Haar familie woonde er sinds 1800, maar na de dood van haar
grootouders stond het gehucht leeg. Samen met haar moeder besloot ze het nieuw leven in te blazen. Ze kregen gezelschap van een gepensioneerd echtpaar en een familie met een makelaarsbedrijf aan de Côte d’Azur. “We ontmoeten elkaar voor het apéro en eten ook wel eens samen. we zijn redelijk zelfvoorzienend. In de winter hebben we veel vrije tijd, want dan hoeven we niet te melken, en kunnen we eindelijk het huis eens goed schoonmaken.
Christiane wilde na haar studie landbouwkunde niet opgesloten zitten in een kantoor en een appartement in de stad. “Ik doe één keer per week boodschappen in Barcelonnette. Ik ga daar twee keer per jaar naar de bioscoop. Dat is genoeg. Ik houd van de rust en de
natuur” Staand leest ze uit een boek, terwijl ze af en toe een geit terugfluit. “Lezen is mijn passie. ledereen in het dorp weet dat en op marktdagen krijg ik tijdschriften en boeken. Als er een brocante is, koop ik alle boeken zonder te kijken welke het zijn. Mijn moeder en ik lezen alles, de hele dag door. We verdienen niet veel, maar mer z’n tweeën redden we het net. We hebben konijnen, schapen, geiten, kippen en groenten, dus zijn redelijk zelfvoorzienend.
In augustus is het feest op het plein als ook de eigenaren van twee vakantiehuizen er zijn: Parijzenaren met wortels in Mexico.” Ze opent de deur van een kapelletje waar vijf mensen in passen. Haar grootouders zijn hier getrouwd en ze zet er af en toe verse bloemen in. “Als er meer mensen komen wonen, kunnen we het misschien weer gebruiken. Maar er is maar één pastor in de vallei en die heeft geen zin om voor een handvol mensen hierheen te komen.”

Christiane wilde na haar studie landbouwkunde niet opgesloten zitten in een kantoor en een appartement in de stad. “Ik doe één keer per week boodschappen in Barcelonnette
bioscoop. Dat is genoeg. Ik houd van de rust en de natuur.” Staand leest ze uit een boek, terwijl ze af en toe een geit terugfluit. “Lezen is mijn passie. Iedereen in het dorp weet dat en op marktdagen krijg ik tijdschriften en boeken. Als er een brocante is, koop ik alle
boeken zonder te kijken welke het zijn. Mijn moeder en ik lezen alles, de hele dag door. We verdienen niet we zijn redelijk zelfvoorzienend. In de winter hebben we veel
vrije tijd, want dan hoeven we niet te melken, en kunnen we eindelijk het huis eens goed schoonmaken. Dat lukt ‘s zomers niet want dan melken we twee keer per dag en maken we kaas. Op marktdagen sta ik om vijf uur op en stop ik pas met werken om acht uur ‘s avonds. Het is fysiek zwaar, want ik slacht de dieren zelf en maai het gras voor hooi in de winter. Alleen daarom zou ik er wel een man bij willen hebben.” We lopen verder langs de rood-witte markeringen van de grande randonnée, langs watervallen en sprookjesweiden, en mijmeren over deze positieve vrouw. Mannen genoeg voor haar in Nice. Maar de afstand lijkt veel groter dan tweeënhalf uur. Misschien is het ook beter als deze twee werelden zich niet vermengen.

Bron: En France TEKST CATHELNE VAN VUET

Zoek en ontdek hoe mooi Frankrijk is

Zoek wat je wilt vinden om in Frankrijk een mooie vakantie te beleven. Op Reis in Frankrijk helpt je daarbij

Search & have fun

Search anytime for whatever you need, for your business, fun or personal needs. Bello helps you find it easy and fast.

Ontdek

Gebruikers

Op reis in Frankrijk

Terug naar de homepagina

Copyright by Op Reis in Frankrijk. All rights reserved 2018

Back to Bello home

Copyright by Op Reis in Frankrijk. All rights reserved.

Inloggen

Register

Show Password

Your personal data will be used to support your experience throughout this website, to manage access to your account, and for other purposes described in our privacybeleid.

Heb je al een account?

Wachtwoord vergeten

Please enter your username or email address. You will receive a link to create a new password via email.